ÇOCUKLUĞUMUZ - TEKİN KARABEY ŞİİR

“Öpüştü çocukken topumuz kavrulmuş toprakla
Aç bir anneden damladı damımıza süt
Her mevsimde birbiri ardı sevdik dünyayı
İlk ağladığımız gibi kalmadı
Ne kadar büyüsek taşımız olmuş çocukluğumuz
Senin elinde değil miyiz dünya

Bir çocuk kendi sesiyle ağlamıyorsa
Ağlaması candan değildir
Doğum tarihlerimiz (bir-bir) 1.1 le yazıldı
Hiçbirimize nasip olmadı hepiler
Bırak ben sana kendi sesimle ağlıyayım dünya
Yağmurun tipinin boranın dışında
Başka sevgimiz olmadı
Hevesimiz tozlu bir traktörün römorkunda kaldı
Birkaç oyunumuz vardı
Oyuncaksız bir dünyamız
O da tozup toprağın karanlığın göbeğinde
Yok oldu
Kafamızda saman tozu
Yüzümüzde yaşamışlık çizgileri
Ellerimiz her canlının derisinde bir iz
Gözümde korku
Hiç sevgilimiz olmadı hayalden başka
Çünkü hepsi komşu
Sütten kesilirken bile acıyla memeden ayırdılar
Dilimiz o zaman yandı
Antep isotuyla

Çoğumuzun çocukluk fotoğrafı yoktur
Çünkü fotoğrafçı uğramazdı
Sekizinde işçi
On dördünde görmeden evlendirilmişiz
On altısında baba
Kalbimize ilk gürültü mermi sesiyle uyanır
Daha sonra alışır işaret parmağımız tetiğe
Burnumuz barut kokusuna
Hep dağ köylerinde yaşatılmışız
Hadi verin çocukluğumu
Dişlerim dökülmeden
Belim bükülmeden
Bir defa yaşamak adına seviyorum
Ne zaman kime nasıl
Verin çocukluğumu
Anamın gölgesinde ne babamın yamacında
Ne de bir kayanın gölgesinde
Bir kavak ağacın boyundaydı çocukluğumuz
Mutlu yarınlara sevgiyi taşıyacaktık
Adımız çocuk yüreğimiz adam
Yarın bize emanetse dokunmayın
Dokunmayın gölgemize
Hadi verin çocukluğumuzu
Çocukluğumuzu”