müjgan sadri alışık şiir

müjgan sadri alışık şiir

Sevgimizin bir tanesiydin Müjgan.
Saçları sırtına kadar sırma sırma dökülür,
elleri ufacık,
gözleri dört defa lacivertti
Ve de her ne hikmetse o da bana gönüllüydü.
Öyle bir sevdim ki Müjganı,
dünyamı şaşırdım, haddimi bilemedim,
evleniriz gibi geldi bana.
Evimiz, yuvamız olur, ışığımız yanar,
fakir soframız kurulur gibi geldi.

Sahil bahçesinde gazoz içerekten
gizli gizli malü hülya kurardık.
Sonra da çarşılara giderdik.
Eşya beğenirdik elden düşme
aynalı konsolumuz
topuzlu karyolamız bile olacaktı.

Müjganım her an
her bir daim yanında olacaktım
ama olmadı gitti.
Nereye mi ?
Paraya gitti abicim paraya.

Nasıl da sevmiştim yıllarca ben seni
Her akşam bekledim yollarını.
Elbet bir gün biz yuva kurarız derken,
duydum evlenmişsin sen
zengin bir gençle.
Zengin olsaydım sensiz kalmazdım
her an düşünüp seni hiç ağlamazdım.
Param olsaydı aşkım kalırdın
seve seve yanımda benimle yaşardın
Nikah resimlerimizi de çektirdiydik
Sonra karpuzcu Raşit ağabeyinin
kayınbiraderine borç ederekten
nişan yüzüklerimizi de yaptırmıştık.
Ama Müjgan takmadı bunu
takamadı uçuverdi elimden.

Meğer gizlice altın bir kafes bulmuş kendine.
Müjgan’ın gelinliğini hususi diktirmişler,
benim gibi kiralık
tel duvak almaya kalkışmamışlar yani
öyle sevindim ki.
Mesut ve bahtiyar olsun diye
dualar ettim her gece.
Sonramı ne oldu?

Müjgan gibi ben de
birbirimize ettiğimiz sözleri,
ettiğimiz yeminleri unuttum.
Bir daha mahalleye gelmedi Müjgan,
gelemedi.
“Bizim dar ve eski sokaklara
otomobili sığmıyormuş.” dediler.
“Senede birkaç ay zaten Avrupa’daymış.” dediler.
“Zaman şifalı bir ilaçtır unutursun.” dediler,
Unuttum ben de unuttum,
hiç aklıma gelmedi.
Hatırlamıyorum Müjgan’ı
hatırlamıyorum şimdi.

Bu şiiri de ben yazmadım zaten
Unuttum abi, ben de unuttum.
Hatırlamıyorum şimdi
Müjganın gözleri ne renkti.

Favoriye Ekle